Соочување Трамп-Мадуро: Дали САД ќе почнат копнена операција во Венецуел

Претседателот на САД, Доналд Трамп, ја засили својата реторика против венецуелската влада, заканувајќи се дека ќе ги засили нападите врз наводни бродови за дрога во можна копнена операција во латиноамериканската земја, што би можело да доведе до потенцијална директна конфронтација со претседателот Николас Мадуро.

За разлика од неговата желба да ги заврши војните во Газа и Украина преку преговори со завојуваните страни, ставот на администрацијата на Трамп кон Венецуела е многу различен: отворен повик за соборување на социјалистичката влада на Мадуро, која опстојува од крајот на 1990-те во земја позната по една од најголемите резерви на нафта во светот.

Трамп неодамна го означи Мадуро и неговите владини челници како членови на банда што се занимава со трговија со дрога, Картел де лос Солес (Картел на Сонцето), која Белата куќа ја нарече странска терористичка организација. Каракас го отфрли обвинението, дури и го оспори постоењето на Картел де лос Солес.

Иако Трамп минатата недела сугерираше дека копнена операција „ќе започне многу наскоро“ и рече дека воздушниот простор на Венецуела треба да се смета за „затворен“, тој сè уште не се потрудил да ја оствари својата закана. Сепак, тој имаше телефонски разговор со венецуелскиот претседател, во кој американскиот лидер наводно ги отфрлил барањата на Мадуро.

Но дали постои сериозна можност САД да започнат копнена операција против Венецуела?

„Веројатноста за операција во стилот на Панама или Авганистан е мала, првенствено затоа што територијата на Венецуела е обемна и таквата интервенција би барала стратешка воена поддршка од Колумбија“, вели Лорена Еразо Патино, професорка по глобални студии на Универзитетот Ла Сал во Богота, Колумбија, осврнувајќи се на американските операции во Централна Америка и Азија.

Патино го истакнува фактот дека односите на САД со соседот на Венецуела, Колумбија, која исто така има социјалистички претседател во Густаво Петро, ​​во моментов не се силни, бидејќи администрацијата на Трамп неодамна го санкционираше, додавајќи го на својата „црна листа“ на Канцеларијата за контрола на странски средства (ОФАЦ) на Министерството за финансии.

Како резултат на тоа, САД не можат да очекуваат колумбиска поддршка за своите операции, вели таа.

Под сегашните околности, САД веројатно нема да започнат „десант во стилот на Нормандија“, туку ќе се вклучат во затегнување на својот поморски кордон и можноста за локализирани, хируршки операции според нивната контроверзна доктрина за борба против наркотици, според Патино.

„Ова е стратегија на агресивно ограничување, а не територијална инвазија“, изјави таа за ТРТ Ворлд.

Десантот во Нормандија - со кодно име Операција Оверлорд - од страна на сојузничките трупи во 1944 година беа одлучувачката точка што доведе до падот на нацистичка Германија и крајот на Втората светска војна.

Во последниве денови, САД го зголемија своето поморско присуство во Карипското Море со испраќање на УСС Џералд .Р. Форд, најголемиот носач на авиони во светот, во регионот, додека три бомбардери B-52 летаа во близина на венецуелскиот брег.

Стратешко самоубиство?

САД долго време ја гледаат Латинска Америка како свој двор уште од деновите на Монровата доктрина од 1823 година, која се залагаше за американска доминација низ целиот регион, што доведе до неколку воени интервенции во земји од Мексико до Куба, Никарагва, Доминиканската Република и други.

Но експертите сметаат дека уште еден воен ангажман во латиноамериканскиот регион е многу ризичен потег во време кога светот се движи од униполарен светски поредок под САД кон мултиполарен глобален систем во кој конкуренцијата на големите сили меѓу Вашингтон, Москва и Пекинг се зголеми на различни континенти.

„Мора да се напомене дека целосната инвазија би била стратешко самоубиство: би го поделила континентот, би предизвикала продолжен конфликт и дополнително би го еродирала веќе намалениот меѓународен легитимитет на Соединетите Американски Држави“, предупредува Алфонсо Инсуасти Родригез, координатор на Меѓууниверзитетската мрежа за мир и директор на истражувачката група ГИДПАД на Универзитетот Сан Буенавентура во Меделин, Колумбија.

„Сè укажува дека масовната инвазија на Венецуела не би била ниту чиста, ниту брза, ниту евтина. Големината на земјата, нејзината сложена географија и одбранбената структура со воени и народни компоненти би ја претвориле територијата во поприште на продолжено исцрпување“, вели Родригез за ТРТ Ворлд.

Во 1961 година, САД  со своите кубански сојузници не успеаја во нивната катастрофална операција „Заливот на свињите“, чија цел беше соборување на антиамериканската комунистичка влада на Фидел Кастро на Куба, која опстојува до денес. Куба е цврст поддржувач на владата на Мадуро.

Поради трајното наследство од минатите непопуларни интервенции на САД, многу Латиноамериканци не се задоволни од какво било американско присуство на нивните територии, бидејќи разни бунтовнички групи со посебни социјалистички склоности и понатаму постојат низ целиот регион.

Доколку САД навистина се одлучат за копнена операција на територијата на Венецуела, овие бунтовнички сили со долга традиција на вооружена борба би можеле да застанат на страната на владата на Мадуро против американските воени сили и нејзините сојузници, според Родригез.

Психолошка војна

Од оваа перспектива, Родригез ги гледа заканите на Трамп низ призмата на психолошка војна против владата на Мадуро, а не како знак за непосредна инвазија на Венецуела. Тој вели дека Трамп се обидува да посее страв, поделба и внатрешни фрактури за да ја ослабне социјалистичката политичка структура на земјата и да оправда нови санкции врз државата богатата со нафта.

Други експерти, исто така, веруваат дека темелната проценка на историјата на однесувањето на Трамп од Газа до Украина и неговата кратка трговска војна со Кина покажува дека тој не е подготвен да се вклучи во „вечни војни“ како што ги опиша за време на неговата кампања.

Преку својата кампања за притисок врз Мадуро, Трамп бара институционална фрактура на венецуелската војска, мотивирајќи ги генералите да започнат дворски државен удар за да го соборат социјалистичкиот лидер, вели Патино, професорот со седиште во Богота.

Со ставањето на воената опција на маса во американската хемисфера, Трамп исто така сака да испрати „глобална геополитичка порака за одвраќање кон Пекинг, Москва и Техеран во обид за реафирмирање на доктрината Монро во 21 век“, вели таа.

Експертите, исто така, посочуваат американски внатрешен политички фактор за кампањата на Трамп против Мадуро и против нарко-шверцот, која има за цел да ги консолидира и конзервативната база и гласовите на Хиспаноамериканците, чија поддршка во клучните изборни единици во држави како Флорида е клучна за успехот на републиканците и на претседателските и на конгресните избори.

„Дискурсот за наркотероризам ја исполнува истата улога што некогаш ја играа антикомунизмот или фиктивното оружје за масовно уништување во Ирак: конструирање на моралниот легитимитет за интервенција“, вели Родригез.

Заканата со копнена операција е „алатка за принуда, регионално дисциплинирање и хегемонска реактивација“, чија цел не само да го собори Мадуро, туку и да ја спречи Латинска Америка да го консолидира сопствениот хоризонт во свет што се движи надвор од униполарната доминација на САД, според професорот.

Може ли Мадуро да ги преживее нападите на Трамп?

Од 2013 година, Мадуро, поранешен возач на автобус и лидер на синдикат, преживеа многу санкции, развивајќи силни односи со Русија, Кина и други американски противници како Иран.

И покрај многуте обвинувања против него, вклучително и изборна измама, Мадуро продолжува да ужива значителна поддршка од средната и ниска класа на Венецуела.

Бидејќи Венецуела не може да победи во конвенционална војна против САД, земјата усвои официјална доктрина наречена „Продолжена народна војна“, инспирирана од Виетнам и Куба од 2005 година.

„Во пракса, елитните единици и команданти веројатно би се повлекле на тежок терен како што е регионот Гвајана или густата гранична џунгла или во густо населени урбани центри како Каракас. Оттаму, тие би можеле да се вклопат во цивилни области и да водат асиметрична кампања“, вели Патино.

Најверојатното сценарио е продолжен, децентрализиран отпор што би ја направил земјата исклучително тешка за управување, вели таа, додавајќи дека евентуалната интервенција би можела да доведе до социјална паника, но не и до народно востание.

„Цивилите би биле фатени во вкрстен оган, што потенцијално би предизвикало ново масовно раселување слично на сириската криза.“

Мадуро го опиша распоредувањето на американските сили на Карибите, кое не е видено со децении, како „најсериозна континентална закана во еден век“, сигнализирајќи подготовка за одржлива конфронтација.

Според Родригез, владата на Мадуро ќе ги собере различните антиамерикански сили, од милиции до територијални мрежи во игра, користејќи асиметрични тактики на војување, народна мобилизација и нејзините меѓународни сојузници против американските сили.

„Оваа комбинација би ја претворила Венецуела во сценарио на продолжен отпор, споредлив со она што е видено во Јемен или Ирак, но со поголеми материјални капацитети и дипломатска поддршка“, забележува тој.

Родригез го гледа опстанокот на Мадуро како заштита на проектот за регионална интеграција и правото на народите сами да ја одредат својата судбина.

„Интервенцијата во Венецуела е напад врз самата можност за суверена Латинска Америка, со свој глас и мултиполарни односи“.

Извор: ТРТ Ворлд