Të dielën, forcat izraelite goditën një kamp me tenda jashtë Spitalit Al Shifa në Gaza, duke vrarë reporterin 28-vjeçar Anas Al Sharif, së bashku me pesë gazetarë të tjerë të Al Jazeeras.

Al Sharif ishte bërë një nga zërat më të njohur që mbulonte luftën e vazhdueshme të Izraelit në Gaza, duke dokumentuar shkatërrimin dhe krizën humanitare që nga ditët e saj të para.

Raportimet e tij, të ndara me Al Jazeera dhe të transmetuara për audiencën e tij prej 1,6 milionësh, arrinin një publik global në një enklavë të rrethuar, ku gazetarët ndërkombëtarë ndaloheshin të hynin nga autoritetet izraelite.

Ndërsa reagimet online u shtuan pas sulmit, TRT World foli me nënën e Al Sharif, Fawzia Ibrahim Dawoud, e cila ndau fragmente nga bisedat të fundit me djalin e saj, në ditët para vdekjes së tij. 

Dawoud i tha TRT World se 28-vjeçari, baba i tre fëmijëve, kishte kohë që merrte kërcënime për vrasje gjatë punës së tij duke raportuar nga zona të ndryshme të Gazës.

“Ai më tha: ‘Mami, jam në rrezik. Sot ose nesër mund të bëhem dëshmor. Dhe nuk ka asgjë më të bukur se kaq”..

Pak para se të vritej, Anas vizitoi nënën e tij për ta pyetur nëse i duhej diçka, për të cilën ajo iu përgjigj duke i thënë “Asgjë, përveç Zotit të të mbrojë për mua”, ashtu siç bënte zakonisht kur dilte kjo pyetje.

Të dy kishin pasur shumë herë biseda të ngjashme më parë dhe përgjigjja e Anasit ishte gjithmonë e njëjtë: “Zoti e di, mami. Zoti e di.”

Anasi refuzoi të largohej nga Gaza pavarësisht se iu ofruan disa mundësi për t’u evakuuar, përfshirë edhe nga zyrtarët e Katarit, tha e ëma.

“Ata i thanë të largohej. Të gjithë i thanë: Ik, Anas. Ai refuzoi të largohej.”

Dawoud e përshkroi të birin si të përulur dhe të dhembshur, dikë që ishte thellësisht i lidhur me komunitetin e tij. “Kur kthehej nga puna, ai shihte fëmijë. U jepte një udhëtim, u blinte nga një gotë ujë, u jepte diçka për të pirë dhe pastaj zbriste për të bërë foto me ta.”

Pavarësisht se siguronte familjen se ata ishin të sigurt dhe po hanin, Al Sharif shpesh rrinte pa ngrënë vetë, “duke u dhënë fëmijëve të tij gjithçka që mund të gjente”, kujtoi nëna e tij.

Në mes të kaosit të pandërprerë, babai i ri gjithashtu gjente momente për të krijuar një ndjesi normaliteti për vajzën e tij katërvjeçare, për të cilën Dawoud tha se ishte veçanërisht e lidhur me të.

“Ai e nxirrte nga tenda për t’i dhënë diçka të vogël, për t’i prerë flokët”, kujtoi Dawoud. “Anas nuk lejonte askënd tjetër ta bënte. Ai e adhuronte atë.”

Gjatë 22 muajve të punës së tij, raportimet e Anasit ishin bërë një vijë shpëtimi për mijëra palestinezë dhe shikues në të gjithë rajonin, të cilët ndiqnin raportet e tij mbi urinë, zhvendosjen dhe sulmet ndaj civilëve.

Sipas Reporterëve pa Kufij (RSF), ai është një nga më shumë se 200 gazetarë të vrarë nga forcat izraelite në Gaza që nga fillimi i luftës. Disa prej atyre të vrarë punonin për Al Jazeera.

 Zyrtarët izraelitë pranuan se kishin shënjestruar qëllimisht gazetarin menjëherë pas sulmit, duke përmendur lidhje të supozuara me Hamasin, pa prova. Agjencia e OKB-së për të drejtat e njeriut e quajti goditjen e synuar një “shkelje të rëndë të së drejtës ndërkombëtare humanitare”.

Sulmi izraelit pasoi “nxitje të përsëritura dhe thirrje nga shumë zyrtarë dhe zëdhënës izraelitë për të shënjestruar gazetarin e patrembur Al Sharif dhe kolegët e tij”, sipas një deklarate të Al Jazeeras, e cila e përshkroi Al Sharif si “një nga gazetarët më të guximshëm të Gazës”.

Kur u pyet se çfarë do të donte që bota të dinte, Fawzia Ibrahim Dawoud tha se ajo e mban kokën lart.

“Jam krenare për djalin tim, Anas Jamal Al Sharif. Ai na bëri të mbajmë kokën lart. Gjithë jetën e tij, ai eci në rrugën e drejtë. Nuk i bëri keq askujt. Ishte i dhembshur me njerëzit, me të huajt në rrugë. Ai kujdesej për familjen e tij”, tha ajo për TRT World.

“Ajo që di është kjo: Djali im ishte një hero. Më i guximshmi nga të gjithë gazetarët në Gaza. Pse nuk duhet ta them? Kush ishte më i mirë se ai?”

Në mesazhin e tij të fundit, të shkruar në prill dhe të publikuar pas vdekjes së tij, Anas Al Sharif tha se vdekja e tij do të ishte mënyra e Izraelit për ta heshtur dhe i bëri thirrje botës “të mos e harrojnë Gazën.”